De strijd die noodzakelijker wijze gevoerd wordt om Vlaanderen te beschermen tegen ondermeer de onverzadigbare veroveringszucht uit Waalse hoek is er één die op verschillende niveau’s plaatsvindt : in de politieke arena, via de diverse mediakanalen, aan de toog tussen pot en pint, maar ook door de talrijke initiatieven die door diverse Vlaamse bewegingen ondernomen worden.
Initiatieven die slechts door de deelname van talrijke geëngageerde Vlamingen, de militanten, de mogelijkheid krijgen om het levenslicht te zien.
Nu zijn er velen die negatief denken over personen die militeren.
Men is er bang van en kleeft er vlug het etiket van ‘extremisten’ op.
Al die onbegrip voor militanten heeft niet veel nodig om zelfs in zuivere haatgevoelens om te slaan.
Doch, wanneer men als volk genoodzaakt is een gerechtvaardige strijd te voeren maar in de onmogelijkheid verkeerd om over gelijke wapens te kunnen beschikken t.o.v. de tegenstander, dan is het de logica zelve dat strijden met woorden alleen geen enkel kans op slagen heeft.
Een cordon sanitaire in de politieke arena, politiek correcte censuur die de media in een stalen greep houdt, en een vrije meningsuiting aan de toog tussen pot en pint verloopt in de meeste gevallen niet zonder dat er nefaste gevolgen aan vastkleven.
Militanten zijn in een dergelijke situatie dan ook fundamenteel noodzakelijk om mee de aandacht op een wansituatie te vestigen.
Ja, het gaat gepaard met heel wat decibels, zowel voortgeproduceerd door stembanden als allerhand kleinschalig vuurwerkmateriaal.
En ja, het gaat eveneens gepaard met spandoeken en pamfletten die onverbloemd klare taal spreken die een multicultureel opgelegde maatschappij met een voorliefde voor taboes onwennig kan maken.
Maar gedenk dat zonder het bestaan van deze militanten de laatste restjes democratie in dit land al gauw definitief tot de verleden tijd zouden behoren.
Zonder diezelfde militanten en de Vlaamse bewegingen die de diverse acties vorm geven en coördineren, zouden reeds veel Vlaamse rechten verloren gegaan zijn sinds het ontstaan van België.
Vandaag was het Voorpost die zich in de frontlinie begaf en de franstalige imperialisten een onvergetelijke dag bezorgden waar ze lange tijd niet van bekomen zullen.
Een tegenoffensief als antwoord op de franstalige annexatiedrang om Brussel uit te breiden met de Vlaamse faciliteitengemeenten en alle Vlaams-Brabantse gemeenten die meer dan 10 % franstaligen bevatten.
Hoe men het ook draait of keert, zoiets betekent pure gebiedsroof en kan niet anders dan als oorlogsverklaring opgevat worden.
Eveneens een tegenoffensief tegen de franstalige kranten die een Belgicistisch zelfklevercampagne opgestart zijn en de vakbonden die ongegeneerd hun rug naar Vlaanderen gekeerd hebben door eveneens een Belgicistische actie in vorm van een webstek en petitie opgestart te hebben.
Een tegenoffensief als passend antwoord op een coctail van tal van andere redenen die de Vlaamse zaak schaden of dreigen in gevaar te brengen.
Nog voor de spoedbetoging definitieve vorm kon krijgen stootte Voorpost reeds op weerstand.
Het oorspronkelijk plan bestond erin om in Wallonië, meer bepaald in Waterloo, te gaan betogen aan het beroemde herdenkingsmonument : ‘De Leeuw van Waterloo’.
De plaats waar de laatste veldslag van de Franse veroveraar Napoléon plaatsvond en daardoor dan ook uitermate passend om symbolisch aan te wenden in de strijd tegen de nieuwe franstalige veroveringszuchtige tegenstander, de Walen.
MR-Burgemeester Vincent Scourneau schoof echter onmiddellijk een verbod onder de neus van Voorpost.
Persona non grata in Waterloo, persona non grata in Eigenbrakel.
Dan maar de faciliteitengemeente St-Genesius-Rode op de agenda plaatsen die geplaagd wordt door ingeweken Walen die zich resoluut weigeren te integreren.
Alhoewel ook daar niet bepaald welkom vanuit het gemeentebestuur kon de aanwezigheid van Voorpost niet wettelijk tegengehouden worden.
Vanuit diverse plaatsen in Vlaanderen vertrokken bussen, volledig gevuld met militanten, naar de plaats van actie.
Onderweg werd een noodzakelijke stop ingelast op bevel van de politie.
Onze caravaan van bussen kon de tocht naar St-Genesius-Rode slechts verder vatten indien vanaf dat moment het onder stricte politiebegeleiding geschiedde.
Luc Vermeulen, actieleider van Voorpost, maakte van de kleine oponthoud gebruik om alle aanwezigen duidelijke richtlijnen mee te geven.
Daar de spoedbetoging op naam staat van Voorpost moet iedere deelnemer rekening houden met het feit dat het enkel Voorpost is die bepaald hoe de actie verloopt en wat al dan niet toegelaten is.
Van iedere deelnemer wordt niet meer maar ook niet minder verwacht.
We werden eveneens ingelicht dat er veel camera’s op ons gericht zullen staan, zowel vanwege nationale als internationale pers als vanwege de locale politie die heel het gebeuren op band legt.
Eenmaal aangekomen op het stationsplein te St-Genesius-Rode kon de protestmars van start gaan.
Voorpost eiste de onmiddellijke splitsing van BHV zonder enige Vlaamse toegeving alsook de totale afschaffing van de faciliteiten.
Enkel door de franstaligen op Vlaamse bodem hun voorrechten af te nemen kan men hun duidelijk maken dat ze zich weldegelijk in Vlaanderen bevinden en bijgevolg zich verplicht moeten aanpassen om er zich nog langer thuis te kunnen voelen.
Voorpost eiste eveneens de teruggave van de onstolen gebieden, het stopzetten van verdere toegevingen in Brussel en de Vlaamse Rand alsook de realisatie van een Vlaamse staatsvorming.
Tijdens de mars kon men op een gegeven moment een franstalig niet-geïntegreerd koppel bespeuren die aan het venster hun ongenoegen uitte op zoveel Vlaamse aanwezigheid in de straat.
Om het signaal duidelijk te maken aan deze franstaligen dat het simpelweg een verhaal is van aanpassen of opkrassen, werd hun raam met al dan niet rot zijnde eieren bekogeld.
Ik heb intens genoten van de collère die op hun gelaat af te lezen was en in al mijn vrijgevigheid gaf ik hun een fuck you-signaal cadeau.
Een beetje verder kon men dan weer een uitgehangen Belgische vlag achter een venster bespeuren.
Ook dit raam kreeg een mooi salvo van eieren te verduren.
In de brievenbussen werden door militanten tijdens de mars papiertjes gedropt met een ‘België barst’-boodschap.
Voorpost had eveneens een eigen stickeractie opgezet met de boodschap "Vlaanderen onafhankelijk. Nu !".
Deze grote stickers vonden vele bestemmingen : op franstalige straatnaambordjes, verkeerspalen, franstalige publiciteitspanelen, tot zelfs op de wagens van de rode staatszender VRT alsook die van de RTBF.
Halverwege de mars doorheen Rode werd een stop ingelast en gaven zowel Luc Vermeulen als Johan Vanslambrouck een speech om de inhoudelijke doelstellingen van deze spoedbetoging nader toe te lichten.
Van professionele journalisten die aanwezig zijn om een kwaliteitsvolle verslaggeving tot stand te brengen in opdracht van hun zender zou men verwachten op dergelijk inhoudelijk moment attentief te zijn.
Niets bleek echter minder waar want van zodra Luc Vermeulen aanstalte maakte om het publiek toe te spreken, besloot RTBF eenvoudigweg om de biezen te pakken.
Dit getuigt van weinig respect tegenover Voorpost, tegenover alle aanwezige militanten, maar eveneens tegenover de journalistiek in het algemeen.
Deze attitude vanwege RTBF heeft mij en andere militanten kwaad gemaakt.
Ondanks zij toestemming vanwege de politie kregen om weg te gaan kon de RTBF niet op onze toestemming rekenen.
We hebben hun dan ook gedwongen ter plaatse te blijven tot het moment gekomen was dat zowel actieleider Luc Vermeulen als voorzitter Johan Vanslambrouck uitgepraat waren.
Door achter hun wagens plaats te nemen konden de RTBF-mensen slechts achteruit rijden door opzettelijk militanten dood te rijden met alle gevolgen vandien.
Een chantagetruc die zijn vruchten afwierp.
Voorts hebben we hun voor alle zekerheid ook verbaal een beetje geïntimideerd dat het in hun eigen voordeel is ter plaatse te blijven.
Sommigen zullen een dergelijke daad grof vinden maar als de franstalige media zo weinig respect kan opbrengen tegenover ons, vind ik het niet meer dan normaal dat ze van eenzelfde laken eventjes terugkrijgen.
Ondanks het verkregen verbod om nationale symbolen te beledigen zoals het in brand steken van een Belgische vlag op gevaar van maximaal 1 jaar gevangenisstraf en een geldelijke boete die tot honderden euro’s oplopen kan bewees Voorpost alvorens de mars verder te zetten nogmaals zich onder geen enkele bedding te laten intimideren.
Voor het oog van binnenlandse en buitenlandse camera’s en in het bijzijn van een hele politiemacht werd een Belgische vlag in brand gestoken.
Deze tricolore vlag vertoonde heel wat weerspannigheid om vlam te vatten en na heel wat brandbare hulpmiddeltjes te hebben aangewend heeft deze vlag de strijd tegen onze vastberadendheid uiteindelijk moeten opgeven.
België stond op symbolische wijze in brand hetgeen op heel wat applaus rekenen kon.
Op het eind van de spoedbetoging doorheen St-Genesius-Rode liet Luc Vermeulen weten dat het legaal gedeelte afgelopen was en normaal gezien betekent dit dan ook het einde van deze Vlaamse succesvolle actiedag.
Echter … met deze zomerse temperaturen nu allemaal gezellig genietend van de zon op terras of in eigen tuin gaan luieren in een strandstoel of hangmat kan dan wel heel aangenaam zijn, maar het zal op geen enkele manier een bijdrage leveren tot de verdediging van Vlaamse belangen.
Daarom liet Voorpost ook weten dat de actie onverstoord verder gaat, ook al moet het daarvoor nu heel wat verbiedingen die het recht op vrije meningsuiting beknotten aan zijn laars lappen zoals het verbod te betogen in Waterloo.
Voorpost is vastberaden om de franstalige imperialisten die uit zijn op voortdurende gebiedsroof een koekje van eigen deeg te geven.
Hun hetzelfde te laten voelen wat een Vlaming ondervindt wanneer franstaligen schaamteloos Vlaams gebied inpalmen.
Daarom vertrokken we dan ook met volle vastberadendheid naar Wallonië om er een symbolisch, doch geheel verboden, invasie te plegen.
Een invasie die dankzij de franstalige media in heel Wallonië geweten zal zijn en velen onder hun schokkeren zal.
Maar dat laatste was dan ook de bedoeling om hun identiek te laten gewaarworden wat zij bij de Vlamingen voortdurend teweegbrengen.
Ondanks de lokale Waalse politiediensten reeds bewust waren dat een hele caravaan van bussen gevuld met honderden Vlaamse militanten op weg was naar de Leeuw van Waterloo (we werden immers zelfs vanuit de lucht voortdurend met helicopter in het oog gehouden) hadden ze zich slecht voorbereid en opgesteld.
Want van zodra we massaal uit de bussen renden met leeuwenvlaggen in de richting van het herdenkingsmonument heerste er regelrechte chaos.
De Waalse politie had de opdracht gekregen alles te doen om te vermijden dat Vlamingen erin zouden slagen om van de Leeuw van Waterloo een Vlaams verzetssymbool te maken.
Er heerste even paniek onder de Waalse politiemacht die grootse moeite had om een ondoordringbare verzetsmuur op te stellen.
Van zodra een opening in hun verdediging gesloten werd vonden Vlaamse militanten reeds nieuwe openingen om hun kans te wagen.
Heel wat agenten beseften zich verkeerd opgesteld te hebben op plaatsen die hun helemaal geen strategische meerwaarde opleverden en kwamen dan ook achter ons vluchtig aangedraaft om de rangen in front van onze groep versterking te verschaffen.
Ze waren gedwongen zich één voor één door onze groep te worstelen, voortdurend bespot voor de strategische flater die ze begaan hadden.
Het was voor beide kanten, Vlamingen versus Walen, een racekwestie van snel handelen tijdens dit moment van chaos.
Uiteindelijk werden we tot stilstand gedwongen door de politiemacht bestaande uit agenten in volledige gevechtsuitrusting, een hoop cavalerie, helicopterbijstand en de aanwezigheid van waterkannonen.
Het ogenblik was toen voor Voorpost aangebroken om te onderhandelen en ze slaagden erin ondanks het uitgevaardigde verbod toestemming te krijgen om een kleine delegatie tot aan de voet van de monumentenberg te krijgen.
Deze bestond uit Vlaams Belang-kopstukken die een Vlaamse vlag in Waalse grond neerplantten ter symbolische verovering van Waals territorium.
Een daad die ongetwijfeld in het verkeerde keelgat zal schieten bij menig franstalige imperialist en Vlaamsracist.
Deze daad was de zoete kers op het topje van de taart.
Niets kon deze spoedbetogingsdag nog stuk maken … het was gewoon af !
Voorpost zette een Vlaams initiatief met een oorspronkelijk onbekend verloop om in een waar meesterwerk die noch vriend, noch vijand onberoerd kon laten.
Proficiat !